Στο 4ο δημοτικό θα την φέρεις;
Η 7η μέρα της έκθεσης έκλεισε πολύ όμορφα, με την φίλη μου την Ελένη να έχει μόλις περάσει τις εξετάσεις ειδικότητας στην παθολογία και άλλους, παλιούς και νέους, φίλους καλούς μέσα στο χώρο της έκθεσης όπου άναψαν οι συζητήσεις. Φυσικά η Ελένη απαντώντας στην ερώτηση μου "γιατί εγώ πλέον τις βλέπω 3d τις φωτογραφίες μου και χωρίς τα γυαλιά" έδωσε τον τόνο, εξηγώντας απίστευτες λεπτομέρειες για το πώς λειτουργούν οι νευροδιαβιβαστές και ο εγκέφαλος μας.
Έλλειψη της έκθεσης αποδείχτηκε ότι δεν υπάρχει ένα κείμενο που να επεξηγεί τον τρόπο φωτογράφησης και επεξεργασίας Αυτό το μήνυμα το πήρα από πολλές πλευρές και με διάφορους τρόπους. Εντέλει, εκτός από τα παιδιά, όλοι ρώτησαν το πώς.
Επιγραμματικά.. Πάρα πολύ πειραματισμό εδώ και 6-7 χρόνια. Τόσο σε επίπεδο φωτογράφησης όσο και επεξεργασίας Στην εξέλιξη της μεθόδου...κατέληξα να παίρνω πάρα πολλές λήψεις για να δημιουργήσω κάθε μία φωτογραφία. Αφού πλέον έχω σκηνοθετήσει στο μυαλό μου τί 3σδιάστατη εικόνα θέλω και έχω κάνει τα δοκιμαστικά μου οργανώνω τις λήψεις έχοντας πάντα στο μυαλό μου ποιο θέλω να είναι το τελικό αποτέλεσμα. Αν ένας φωτογράφος κάνει 10 λήψεις για να πάρει 1 καλή, εγώ πρέπει να πάρω 5χ10. Τόσες περίπου, 5 με 6, επεξεργάζομαι τελικά. Με πολύ πολύ μικρές αποστάσεις μεταξύ του και πολύ μικρές διαφορετικές γωνίες λήψης. Αφού μελετήσω όλο το υλικό διαλέγω τις 5 με τις οποίες θα δουλέψω.
Δεν υπάρχει θαυματουργή κάμερα ή λογισμικό.
Όλα γίνονται χειροκίνητα και βάση της καλλιτεχνικής ευαισθησίας και αισθητικής και από την εμπειρία από τα πειράματα και μετά δουλεύονται σιγά σιγά σιγά όπως ένα γλυπτό μέχρι να πάρουν την τελική μορφή τους.
Δοκίμασα πάρα πολλές μηχανές.
Για την δουλειά τη δική μου η πιο αξιόπιστη αποδείχτηκε η Canon EOS 5D Mark II.
Το PHOTOSHOP το χρησιμοποιώ 18 χρόνια και το ξέρω καλύτερα και από το σπίτι μου.
Αυτή η δουλειά που παρουσιάζω στην έκθεση μου πήρε 2 χρόνια δουλειάς.
Αυτά με τα τεχνικά για τώρα.
....................
Μιλούσα με την μαμά του πιτσιρικά που βλέπετε στην τελευταία φωτο για τον εκπαιδευτικό χαρακτήρα της έκθεσης και ότι θέλω να την πάω σε σχολεία και άλλες πόλεις της Ελλάδας. Αυτός παρακολουθούσε τη συζήτηση. Μου έσκασε ένα χαμόγελο και με ρώτησε μέσα στην καλή χαρά "Στο 4ο δημοτικό θα την φέρεις;"
Μανάδες και μπαμπάδες με παιδιά πέρασαν πολλοί.
Άνθρωποι από όλες τις ηλικίες.
Μέχρι το Σάββατο το μεγάλο μείον ήταν τα ζευγάρια. Είχα αρχίσει να αναρωτιέμαι αν ο έρωτας έχει φύγει εξόριστος από αυτήν την πόλη.
Το Σάββατο όμως το πρωί τελικά τις πρώτες ώρες έμπαιναν μόνο ζευγάρια, κάποια έβλεπαν την έκθεση πιασμένα χέρι χέρι. Ουφ! Τελικά δεν έχουν χρόνο να βρεθούν τις καθημερινές.
Τέλος για σήμερα... ευχαριστώ το τμήμα δημοσίων σχέσεων της εταιρείας Αττικό Μετρό που φιλοξενεί τα αφισάκια μου στους πίνακες πληροφοριών του για το κοινό!!!
Σχετική φωτό στην αρχή.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου