2η ΜΕΡΑ ΕΚΘΕΣΗΣ!

Περίεργη μέρα... Ξεκίνησε με την επίσκεψη 4 Αγγλίδων που αφού είδαν με ενθουσιασμό την έκθεση έγραψαν στο "βιβλίο πρακτικών"..."συγνώμη που οι Βρετανοί έκλεψαν τα αγάλματα σας"! Το πρωί επίσης εμφανίστηκε ένας φίλος από τα πολύ παλιά, που μένει μόνιμα εδώ και πολλά χρόνια στο βοριεοανατολικότερο άκρο της Ελλάδας, στην Σαγιάδα της Ηγουμενίτσας. Μετά από μια πολύ πολύ σοβαρή περιπέτεια της υγείας του, το να έρθει και μόνο μέχρι την Αθήνα ήταν άθλος και θαύμα. Στο βιβλίο έγραψε μόνο το όνομα του. Κράτα γερά ρε φίλε!
.....................................
Η μέρα έκλεισε με προτελευταίο επισκέπτη έναν αρχαιολόγο. Μάλλον είχε ξεκλέψει λίγο χρόνο για να έρθει γιατί ομολόγησε ότι δεν περίμενε οι φωτογραφίες να έχουν τέτοιες λεπτομέρειες και ότι χρειάζεται τελικά να ξανάρθει για να την ξαναδεί την έκθεση. Σημαντική παρατήρηση ότι του άρεσαν τα κείμενα. Όχι πολλά, όχι κουραστικά. Όσα χρειάζονται. Συζητώντας για τις νότιες μετόπες μου είπε ότι είναι τα μόνα γλυπτά όπου αρχαίοι Έλληνες δείχνουν δύσμορφα πρόσωπα γιατί συμβολίζει η Κενταυρομαχία την πάλη με το χάος. Του είπα ότι γι' αυτό και εγώ στο άνοιγμα της έκθεσης είπα ότι "η μάχη του Ελληνικού λαού για επιβίωση έχει αρχίζει και μοιάζει πιο πολύ με την μάχη των Λαπιθών με τους Κενταύρους" και αποχώρησε βιαστικός ενώ κουνούσαμε και οι δύο το κεφάλι μας.
Ακριβώς μετά, ενώ ετοιμαζόμουν να κλείσω ήρθε ένας φοιτητής από την Κόστα Ρίκα που είναι εδώ και παρακολουθεί ένα πρόγραμμα του Πανεπιστημίου. Μαθαίνει Ελληνικά και μάλιστα το 95% της συζήτησης μας έγινε στα Ελληνικά.
Έκανε πρακτική διαβάζοντας τα κείμενα -2 φορές άνοιξε το λεξικό του- και καταλήξαμε σε με μια μεγάλη συζήτηση. Ξεκίνησε με το ότι του άρεσε που υπάρχει μουσική στον χώρο, ότι βοηθάει πολύ. Ακόμα ότι η έκθεση δεν είναι "φωτογραφία - φωτογραφία" αλλά με το τρισδιάστατο αποκτάει άλλο ενδιαφέρον.
Έχω καταλάβει, μου είπε, ότι εσείς οι Έλληνες θέλετε να μαζέψετε όλα τα αρχαία σας από όλον τον κόσμο στην Ελλάδα αλλά οι Έλληνες δεν πηγαίνουν σε μουσεία! Τί τα θέλετε;
Ωραία απορία! Του απάντησα ότι έχει δίκιο κατά το ήμισυ. Υπάρχουν πολλοί που πηγαίνουν και σε μουσεία και σε εκθέσεις αλλά ότι οι περισσότεροι είναι πνιγμένοι στην καθημερινότητα και στα προβλήματα τους και επίσης ότι αυτό το μαθαίνεις από παιδί. Γι' αυτό και εγώ θεωρώ σημαντικό η έκθεση να πάει σε σχολεία.
Μετά από αυτό, φαίνεται του φάνηκα επεξηγηματική, μου ξετύλιγε πολλές άλλες απορίες του.
-Αφού ο λαός σας έχει οικονομικό πρόβλημα πώς είναι όλοι στα καφέ και στα μπαρ;
(Εσύ βλέπεις αυτούς που είναι έξω, δεν βλέπεις αυτούς που είναι στα σπίτια τους. Είναι πάρα πάρα πολλοί που δεν έχουν ούτε για μια βόλτα έξω. Δεν ξέρεις πόσα καφέ ετοιμάζονται να κλείσουν)
-Τί κάνουν σπίτι τους; (κάθονται και βλέπουν τηλεόραση που τους πλένει το κεφάλι)
-Τί θέλετε τόσες πολλές πανάκριβες εκκλησίες που τις έχετε κλειστές και μέσα δεν είναι κανένας; Πολύ πλούτος. Γιατί δεν δίνετε λίγο από αυτόν τον πλούτο για να βοηθηθεί ο λαός σας που μου λες ότι έχει πρόβλημα. (του εξήγησα λίγο πώς είναι η σχέση κράτους - εκκλησίας εδώ και έκλεισα με το ότι εγώ προσωπικά εκνευρίζομαι πολύ όταν βλέπω νέες πανάκριβες εκκλησίες να χτίζονται ενώ έχουμε σχολεία που είναι ερείπια και σχολεία με τα παιδιά στριμωγμένα)
Είπαμε και πάρα πολλά άλλα. Για τον Έλγιν, για την κουλτούρα της βαρβαρότητας, για το νέο αρχαιολογικό μουσείο, γιατί ένα χρόνο μετά τα εγκαίνια του το υπουργείο μας δεν λέει κουβέντα ούτε επετειακά, για τις καταστροφές του Παρθενώνα, για την τεχνική που χρησιμοποίησα για να φτιάξω τις τρισδιάστατες φωτογραφίες, για το άλογο που είναι στην έκθεση και είχε την αίσθηση ότι μπορούσε να το πιάσει.
-Τελικά πώς θα τα πάρετε πίσω;
Δεν ξέρω απάντησα. Όταν σταματάει η λογική αρχίζει η τρέλα. Οι Έλληνες έχουμε τρέλα. Θα μαζευτούμε πολλοί, θα κάνουμε κατάληψη στο Βρετανικό και θα φύγουμε παίρνοντας 1 μικρό, (είναι και βαριά αυτά) τον κορμό του Ποσειδώνα. Ο κλέψας του κλεψαντος!
Θα ξανάρθει μαζί με άλλους συμφοιτητές του μου είπε. Μόλις τελειώσει το τμήμα των ελληνικών του εδώ θα πάει στο Λονδίνο και θα επισκεφτεί το Βρεττανικό μουσείο.
Λυπάμαι τον φύλακα του Βρετανικού που θα πέσει στα χέρια του και στον χείμαρρο των ερωτήσεων του.
Μάζεψα τα κομμάτια μου και έκλεισα την αίθουσα. Η προετοιμασία και η καθημερινή παρουσία τόσες ώρες στην έκθεση με έχει εξουθενώσει.